Minęły te czasy, gdy telefon stacjonarny był rarytasem dostępnym dla wybrańców. Nie wrócą także te lata, gdy niemal każdy miał telefon komórkowy, który służył wyłącznie do rozmów, a życie toczyło się tuż za progiem mieszkania. Pewna epoka stała się już historią.

Dziś, nikt nie wyobraża sobie życia bez telefonu komórkowego, bez smartfona nieustannie wymieniającego gigabajty danych z siecią. W Internecie serfują wszyscy, nie tylko „smartfonowe pokolenie”, ale także pokolenie, które pamięta czasy, gdy chodziło się zatelefonować do sąsiadów. Ci także przesiąkli nowoczesnością, choć dostrzegalna jest zasadnicza różnica.

Starsi użytkownicy smartfonów, generalnie serfują po portalach informacyjnych i sklepach. Młodsi – o, tu są miliony bram, które otwierają się przed nimi wołając sloganem – ZAPRASZAMY. Nie wypada nie wejść. Może coś ciekawego się wydarzy, coś niepowtarzalnego. Może zostanie odkryta nowa nisza, którą będzie się można pochwalić przed znajomymi.

Sieć, to cały świat, który stwarza nieograniczone możliwości. Portale społecznościowe to centrum wydarzeń. Nie uczestniczysz w nich – nie istniejesz. Musisz być on-line, inaczej gubisz wątek i zostajesz w ogonie. Nie możesz pozwolić sobie choćby na chwilę rozluźnienia, bo możesz coś przegapić, a to będzie strata tylko dla ciebie.
Nie ma znaczenia, że oglądasz interesujący film wspólnie z rodziną, co chwilę musisz zerkać na ekran smartfona, na którym meldują się kolejne powiadomienia. Musisz zajrzeć, przeczytać i podjąć decyzję – włączam się do dyskusji czy nie. Nawet jeżeli nie, musisz kontrolować sytuację. To nic, że zgubiłeś wątek w filmie, przecież będzie powtórka, a jeżeli nie, to obejrzysz sobie na YouTube, jeśli wygospodarujesz trochę czasu.

Śniadanie, obiad, kolacja. Co łączy te posiłki? Smartfon. Jest nieodłącznym elementem leżącym obok talerza. Jesz i zerkasz. Facebook tętni życiem, a twoja grupa właśnie umawia się na imprezę. Musisz szybciej zjeść, bo pisanie jedną ręką, choć wyćwiczone, sprawia pewne trudności. Podnosisz się od stołu z „dziękuję” na ustach i odchodzisz. Naczynia po tobie odniosą ci, którzy jeszcze nie skończyli jeść. W końcu się umawiacie. Pozostaje kontakt z twoją dziewczyną. Nie dzwonisz, lepiej umówić się za pośrednictwem sms.

Impreza przebiega „po staremu”, bo wszyscy są na miejscu. Smartfony odpoczywają na półkach, szafkach i w kieszeniach. Nie zasypiają jednak, bo muszą odebrać informacje od innych znajomych.
Szkolny gwar na przerwie lekcyjnej nie przeszkadza. Jesteś wyłączony. Obok ciebie, siedzą pod ścianą inni wpatrzeni w smartfonowe ekraniki. Od czasu do czasu wymienicie między sobą spojrzenie i krótkie zdanie na temat tego, gdzie właśnie przebywacie w wirtualnym świecie.

W drodze powrotnej do domu, w ciasnym metrze stoją ludki ze słuchawkami w uszach i smartfonami w dłoniach. Gdzieniegdzie można dostrzec starą, papierową książkę lub czytnik e-booków. Pozostali śpią lub błądzą myślami po tylko sobie znanych polach codziennego życia.

Smartfon, to styl życia, to nieodłączny element teraźniejszości. Gdy go zapomnisz ze sobą zabrać, na chwilę umierasz, by z każdą następną stawać się coraz bardziej szczęśliwszym człowiekiem, który zaczyna dostrzegać innych ludzi oraz rzeczy, których do tej pory nie widział, a są one tu od pokoleń. Idąc ulicą bez zerkania, co chwila na wyświetlacz smartfona, ujrzałeś nagle odnowione fasady budynków, nowe chodniki i sklepy. Zachłysnąłeś się pięknem i wolnością…

Było to jednak krótkotrwałe oczarowanie. Po chwili zobaczyłeś siebie w środku miasta, samotnego, bez żadnego kontaktu. Przez kilka godzin życie w sieci toczyło się bez ciebie…
Setka powiadomień. Odgruzowujesz informacje. Dociera do ciebie, że świat się nie zawalił, że czasem może warto świadomie zostawić smartfona w domu, dać sobie wzajemnie odpocząć i znowu poczuć się wolnym, choć przez chwilę…